Mi hodiaŭ sentis sin tiom insultita de la dana ambasasorejo en Katmando ke mi eĉ ne volas peti vizon kaj partopreni en la UK en Danio!
Nepalanoj ne havas eĉ tiom digno kiom havas strathudoj - tiel mi sentis kiam mi iris hodiaŭ por peti vizon al la ambasadorejo.
Mi jam lasis mian peton per la interreto kaj nun mi devas nur doni miajn dokumentojn al la giĉeto. Por tio mi devas stari dum tagoj kaj noktoj apud la strato. Tage estas suno kaj nokte estas timo de rabistoj (pluvo aparte)!
La ambasadorejo situas ĉe mallarĝa strato kie ofte trapasas aŭtoj kaj kiam aŭtoj venas, estas malfacila por homoj starantaj. Kaj oni ne rajtas uzi ombrelon tie, ne gravas ĉu kontraŭ suno aŭ pluvo.
Miaj dokumentoj estis preparitaj, kaj hieraŭ mi sukcesis meti miajn informojn al la peto per la interreto. Ĝi estas ankaŭ akceptita. Hodiaŭ mi iris al la ambasadorejo je la 10a antaŭtagmeze por lasi tiun dokumentojn. Mi vidis ke estis nur dekoj da homoj ĉe la fenestro kaj revenis por atendi al miaj samideanoj kiuj preparis la dokumentoj per la interreto. Kune mi iris al la fenetro,nur por ŝokiĝi per la rakontoj de hororo de la kaprica proceso la ambasadorejo aranĝis por ni hundoj, errrrr, nepalanoj.
Laŭ ili oni devas veni vespere kaj stari sur la strato dum tuta nokto kaj nur tiam matene ili eble povos doni la dokumentojn je la 10a de la sekvonta tago. Nature, multaj homoj ne povas stari senfine. Unu juna knabino venadas fru matene tien dum pasintaj kvin tagoj, kaj ne sukcesas trovi sian vicon ĉar ŝi timas stari nokete. La petantoj, interekonsentite, preparas nomlistojn sed eĉ tio ne estas sekura. Nature venas multaj grupoj kaj ili batalas por eviti la vicon. Kaj, kontrolo de nomoj okazas eĉ noktomeze kaj tiuj nomoj etas forĵetataj sed iu persono lasas la lokon dum kelkaj minutoj.
La ambasadorejo akceptas ĉirkaŭ 15-20 petojn ĉiutage kaj ne zorgas pri aliaj petoj. Kaj, nature okazas ĥaoso ĉar venas duoble ol tio ĉiutage por peti vizon. Kaj tie ne ekzistas ia tia sistemo por akcepti, aranĝi aliajn petojn. Oni devas stari apud la fenetro kaj paroli tra la vitro kun la gardisto por doni la dokumentojn. Imagu, oni devas pisi ĉe strato kaj dio scias kio okazus se iu volus feki. Tia problemo estas pli kompleka por knabinoj, vi scias.
Ili eĉ diris ke estas danĝere stari tien nokte ĉar estas iom soleca loko kaj venas rabistoj por rabi monon aŭ poŝtelefonojn aŭ aliajn valorajn dokumentojn. Kaj, la gardistoj, anstataŭ gardi la petantojn, petas al ili ke ne plu stari ĉar ili ne povas garantii sekurecon de la petantojn.
Mi tute ne volas partopreni en ĉi foja UK, post tia severa insulto. Sed mi denove penis, nia kara amikino tiom multe da monon jam elspezis por mi kaj ĝi ne devas esti vana. Do mi decidis le mi faros ĉion laŭ la reguloj de la ambasadorejo kaj spertos la doloronon de Nepalo. Tio estos por mi pli valora or vojaĝi al Danlando kaj partopreni en la UK. Nur internacia linĝo ne sufiĉas por "unu grandan rondon familian".
Kompare al ĝi, la japana ambasadorejo estas 100 oble pli kultura kaj bonvenigama.
Vizitu min moraĝu por legi kio ja okazis al mi dum la nokto.
Mi memorigas min. Tute ne gravas se iu insutas min, mian naciecon, malriĉecon de mia lando. Sed mi ege estas feria ke mi naksiĝis en Nepalo!!!
(Ironie, mi hodiaŭ legis novaĵon ke Danio plimultigas ĝian mondonacon al Nepalo ĉi jare. Ho, damne!)
No comments:
Post a Comment