2008/09/28

Neforgesinda ekskurso en Jhor




= ==

Okazis neforgesinda evento en Nepala Esperanto-Asocio post longa tempo. Ni 10 esperanstistoj (kaj tri infanoj) ekskursis aŭ piknikis al monta akvofalo de Jhor, ĉirkaŭ 20 kilometroj norde de la urbo. Kvankam ne multaj NEspAnoj povis partopreni, ni multe ĝojis - kaj pejzaĵon kaj Espernato-etoso.

La ideo de pikniko venis en niaj kapoj kiam ni trinkis teon en Tokha antaŭ unu semajno, post nia vizito al la grundo. Mi sendis inviton al NEspAnoj per "nepalesperanto" kaj per privata letero-listo. Tiuj venis kiuj havis intereson pri Esperanto kaj pri piknikado. Mi povas imagi ke kelkaj ankaŭ estis okupitaj.

Estis nia plano renkontiĝi ĉe Ratna Park je 7.30 matene. Mi atingis iom malfrue kiam Shree kaj lia amiko Dip atendis min. Mi telefonis al Poshraj kaj Narendra kaj estis interkonsentite ke ni renkontiĝu ĉe Tokha. Veturado daŭris longe laŭ novaj kvartaloj de la urbo.

Ni atengis al Tokha eble je la 9a horo matere. Daŭris laŭta prelegprogramo de Maoistoj tie. Tie la parolantoj ĉefe parolis pri la kulturaj rajtoj. Ironie, la Maoistoj ĵus antaŭ kelkaj tagoj malaprobis la registaran subtenon al maskdancoj de Indraĝatra kaj rezultis protesto de du aŭ tri tagoj. Kaj vidu ilin - ili senhonte diris ke Maoistoj protektas kulturon kaj tion kio oni "aŭdis" estis nur famo. Mi ne volis estis ĉe tiu kvartato sed ni devis atendi al Narandra kaj Mukunda Chhetri. Aperis subite la ministriino de turismo Hisila Yami, kiun mi salutis kaj kun ŝi mi mallonge babilis.

La vilaĝo ja estas bela. Estis vicoj de tri-etajzaj domoj, konstruitaj per nebakitaj brikoj kun belaj fenestroj kaj pordoj. Kiel ĉie en nevaraj urbetoj, ĝi ankaŭ havas multajn belajn templojn. Ĝi estas fama por ĝia indiĝena produkto de dolĉa manĝaĵo, kiun oni konas kiel "Chaku". Estas ia aĵo kiun homoj konsideras kiel tre nutra kaj novpatrinoj multe manĝas por retrovi energion. Iam oni sugestis ke ĝin oni nomu kiel Monda Heredaĵo. Sed, ĉar mankis registara plano konservi ĝin, la tradiciaj konstruaĵoj pereiĝis kaj nun ĝi preskaŭ ne plu estas tradicia. Aliflanke, ĝi estas nun ĉirkaŭigitaj de novaj mondernaj konstruaĵoj.

Poste venis Narendra kun lia edzino Rajani, kiu ankaŭ lernis Espernaton antaŭ kelkaj jaroj, sur lia motorciklo. Sekvis Mukunda kiu estis sole, kontraŭ nia imago ke li vonos kun aliaj gejunuloj. Shree telefonis al Jacob, kiu diris ke li venos rekte.

Do, ni komencis nian marŝadon. Ni iris laŭ Sapantirtha, alia sanktejo. Eble ni maŝis dum 45 minutoj kaj ni sidis por trinki teon. Tiam venis Jacob en lia aŭto, kun lia edzino kaj du filoj, kune estis ankaŭ Navaraj. Mi petis veturadon en lia aŭto ĉar mia filo estis laca. Post veturado ni devis marŝi aŭ grimpi ĉirkaŭ 30 minutoj por atingi al la akvofalo de Jhor.

Poste mi vidis Philipon, kiu venis per lia biciklo.

Mirinde!! Estis tiel bela akvofalo kiel poemo aŭ rakonto. Akvo falis de granda ŝtono al la ŝtona surfaco. Neniu povis estis seka ĉirkaŭ tiu loko. Mi ne povis imagi ke tia bela loko povas estis tiom proksime de brua Katmando. Mi sciis ke etos akvovalo kaj mi prepraris nur tiel ke mia filo ĝuu ĝin. Mi sendis lin al la akvo kaj fotis lin. Sed, kiam mi vidis la akvofaton, falante ĉirjakaŭ 30 metroj kaj homoj sube ĝuantaj, mi ne povis resisti. Do, kial ne? Mi ankaŭ staris sub la akvo...Mi plej multe ĝojis kiam la granda peza kvanto de akvo batis mian dorson kaj mi preskaŭ ne povis stari kontraŭ gixa rapideco. Intertempe mi prenis mian Esperanto-flagon (kiun mi kudrigis en 1992) kaj ni fotis nin. Kompreneble fotado daŭris longe. Ni vole ne vole lasis la akvovalon kaj iris al manĝejo.

Ni atingis al la resturacio post 15 minutoj da kruta grimpagdo. Estis agrabla loko por soleca manĝado post laciga grimpado kaj ekscita banado. Sed, ni cixuj malĝojis kiam ni trovis ke estis eraro. Poŝraj antŭen iris por mendi niajn manĝojn kaj li estis certa ke li mendis per telefono manĝaĵojn por ni. Sed nun ni komprenis ke la telefonvoko neiris al alia resturacio. Do iu alia resturacio havis manĝaĵojn por ni kaj ni estis tie malsataj.

Ni havis planon diskuti pri la restantaj vortoj de la vortaro. Jacob elprinntigis tri paĝojn kaj ni ekis diskuton. Sed, la estoso tiom multe plaĉis al ni kaj ni ne volis perdi tempon je diskutadoj. Ni ĉiuj lasis ĝin kaj ĝoje babilis pri multaj aliaj aferoj.

Estis preskaŭ la 3a posttagmeze kiam manĝoĵoj venis por mi. Mi plej multe suferis ĉar mi hazarde mendis kokidaĵon kaj mi devis atendi iom. La estro kiuris por ni ĉiuj sed nur ses vegeteranoj povis manĝi kaj ni (kvin viandon-manĝantoj) atendis. La viando estis kuritita sed mia manĝaĵo ne venis. Poste, mi komprenis ke ses homoj jam formanĝis manĝaĵon kuiritan por dekunu kaj do, estis nia vico atendi duoble. Mi estis malsatega, simple. Jen venis finifne manĝaĵoj kaj mi ne povis plu manĝi. Iel la manĝado finiĝis.

Ni ĉiuj estis lacaj kaj dormemaj post manĝado. Ni malrapide reiris al la loko kie la buso haltas aŭ kie parkis Jabob lian aŭton.

Poshraj kaj Shree rekte iris al Tokha. Mi atendis al Jacob. Poste ĉiuj venis. Narendra kaj Rajani veturis per motorciklo kaj Philip per biciklo. Ni ne povis decidi kiam ni renkontiĝos por la vortaro ĉar baldaŭ komencos la hindua festivalo Dashajn kaj ni iel okupiĝos hejme. Mi petis veturon al Jacob. Sed mi preferis uzi buson kiam mi vidis ke buso estis preta - mi ne volis lasi Mukunda kaj Navaraj kaj ĝui profiton de veturon per aŭto.

Jen estas kelke da foto por vi kiel nia memoraĵo.

La partorenintoj:

Narendra v
Rajani v
Poshraj v
Razen
Dip v
Shree v
Navaraj
Mukunda
Jacob
Anne Mette
Philip v

2008/09/22

Katmando postulas kulturan rajton de komunista registaro



La festivalo de Indragxatra - eble la plej bunta festivalo de Nepalo, kun multe da maskdancoj sur la startoj - malsukcese finis inter hxaoso. La nova registaro de Maoistoj decidis ne doni monon pro le festivalo kaj la lokanoj estis furiozaj kaj lasis cxion antaux la fino. Hondinte, la registaro, kiu tre malavare disdonas monojn por politikistoj el vilagxoj, volis sxpari 214 usonaj dolaroj kaj donis malgxojon al tiuj lokanoj kiuj de centoj da jaroj dauxrigis la festivalon. La finaca ministro diris ke la registaro malpermesis animaloferon al dioj dum festivaloj. Interese, la Maoistoj kiuj murdis 13,000 homojn por akiri politikan povon diris ke ili ne permesos animal ofertadon.


Nature, la lokanoj demonstraciis dum du tagoj - ili malpermesis veturilojn al malnova parto de la urbo kaj jxetis sxtonon al policanoj. Kelke da homoj estis vunditaj kiam la policanoj jxetis sxtonon kaj larmo-gason. Eble estas la unua fojo en nepala historio ke homoj devis demonstracii por konservi ilian kulturon. Oni memoru ke Katmando Valo estas en la listo de Mondheredajxoj pro la temploj, festivaloj kaj kulturaj agadoj.

Ankaux pasintaj registaroj estis faritaj de enmigrantoj sed ili toleris la lokan kulturon kvankam ili neniam honoris nin, kaj jen venas la epoko ke la registaro mem farigxas nian kulturon kaj gloron de la lando mon. Kaj finfine la financa ministro invitis al lokanoj por diskuti kial doni doni 214 dolarojn. Hieraux vespere, mi auxdis en televido ke la problemo estas solvita. Estas nur malgranda ekzemplo kion la Maoistoj faros al la kulturo de Katmando Valo en venotaj tagoj.

2008/09/21

Vizito al grundo kaj kunveno pri vortaro


Hieraux matene ni vizitis al la grundo, kiun Nepala Esperanto-Asocio acxetis antaux unu monato. Mi delonge volis vidi la terpecon kiun la asocio akiris post longega atendo. Mi pronois pri vizitprogarmo al Poshraj kaj li estis preta montri gxin al ni. Mi dissendis invitleteron rete al cxiuj membroj kaj ankaux donis posxtelefonnumeron de mi kaj Poshraj. Same kiel cxiam, ne multaj esperanstistoj montris intereson. Nur venis Shree, Narendra kaj Jacob.

Gxi estas iom malproksima, en la najbara vilagxo, cxe la norda limo de Katmando, cxirkaux 13 kilometroj de mia hejmo (mi logxas en suda limo). Kvankam gxi estas vilagxo, multaj homoj jam konstruas novajn domegojn kaj versxajne farigxos granda parto de la urbo post kelkaj jaroj. Gxi estas 3.5 kilometroj de la cxirkauxvojo de la urbo kaj la vojo al la grundo estas konstruata. La grundo nun estas je la mezo de rizkampo. Se mi ne eraras gxi estas 25 futoj X 57futoj granda kaj suficxas por konstrui malgrandan domon.

Post la vizito ni iris al proksima antikva vilagxo de Nevaroj, kiu nomigxas Tokha. Estis bela vilagxo kun tradiciaj belaj konstruajxoj kaj kamparana vivstilo. Sed mirinde, gxi multe sangxigxis intertempe, oni anstatauxis iliajn domojn per mondernaj konstruajxoj, kiuj nepre multe kostis sed ili ne povos gajni monon per gxi. Mi opinias ke la registaro devas komenci programon por konservi kulturon kaj heredajxon de lokanojn. Sed la problemo estas tia ke en registaro ne iras lokanoj kaj tiuj politikistoj, kiuj venis el vilagxoj malproksimaj regionoj.

Ni trinkis teon kaj planis viziti al apuda akvofalo Jhor venonta semajne. Estos interesa arangxi pikniketon post longa pauxzo.

Ni denove renkontigxis cxe hejmo de Jacob. Ni diskutis pri labormaniero de vortaro. Mi opiniis ke io mankas ia harmonio de pensmaniero iner membroj de vortaro-komitato. Mi diris ke videblis ke anoj nuntempe ne vigle laboras por la vortaro eble cxar ili ne sxatas konduto aux maniero de iu membro kaj ili simple lasas la aferon. Neniu rekte diras ion ajn - tio estas la problemo.

Samtempe ni ankaux diskutis kiel ni povas peti menhelpon de KAEM. Mi ne scias kio vere okazis dum KAEM kunsido en Roterdamo cxar mi ankoraux ne povis auxdi de gxia partopreninto. Sed mi kredas ke multaj membroj de KAEM estas pozitiva je gxia eldono. Gxi estas pretas helpi nin eldoni gxin sed kelkaj gravuloj de NEspaA ankoraus staras kontraux gxia eldono kaj ili ne estas sagxa agi kontraux ilia cxeesto. La esperanstisoj ja sentas ke gxi estas grava kaj utila tamen ni ne povis eldoni gxin. La laboro malrapide iras cxar psikologie ni ne ankaux estas certa kiam la afero estos glata. Kaj, tamen ankaux estas demando kiom longe ni povas atendi ke ili finfine konstentos helpi je eldonado. La vortaro laborata jam estas internacia temo kaj nun neniu povas sxotopi aux malhelpi gxian eldonon - nur restas la demando ke ni en historio skribu kiu kiel kiom longe helpis kaj malhelpis gxin. Mia laboro kiu komencis en 1992 finfine trovos lumon baldaux. Kiu povas esti pli felicxa ol mi?

2008/09/03

Mi havas tempon sed...

Nunteme, mi havas tempon sed iom maltrankvila por blogi.. Eble post unu semajno mi regule blogos. Mi timas ke ecx tro da libereco ankaux estas dangxera.