2008/07/13

Vojagxo al tri distriktoj


Jen mia rakonto pri mia vojagxo.

9an de julio, 2008
Same kiel ĉiam, mia vojaĝo al tri montaj distriktoj ne estis planitaj. Nur venis al mi telefono de Uniuĝintaj Naciaj Evolua Programo (UNDP) por rekonfirmi pri "mia" vojaĝo. Antaŭe tiu vojaĝo estis planita por mia kunlaborintino sed ĝi venis al mia kapo ĉar ŝi havis alian okupon. Mi simple diris jes, sen ian ajn informon pri la vojaĝplano.

Mi iris al la resturacio matene ĉe Hariharbhawan, apud la UN-domo je 7.30. La oficistoj klarigis al ni ke ni iros al tri distriktoj - Makawanpur, Chitwan kaj Syanja por vidi kiel malgrandaj mon-helpoj de UNDP donis feliĉon kaj garantion kontrŭ risko pri katastrofoj al lokanoj.

La veturo ekis je 9.15. Por sperto, ni elektis la montan vojon de Naubise-Daman-Hetauda, kiun homoj nuntempe ne multe uzas. La serpeta vojo donis al ni turniĝon kaj en nia kapoj kaj en nia ventroj. Ni nur ne povis diri. La pejzaĵo nepre estis belegaj, la freŝaj vilaĝoj. Ĉar al veturiloj ne abunda, la vilaĝos apud la vojo estis freŝaj kaj la arobj estis verdaj. Ni sentis malvarme kiam ni atingis al la punkto de Simbhanjyang (2488metroj). Jen nia lando estis kaprica - ie vi povas senti kiel vintro kaj post duhora veturo (20 minuta flugo), povovas ŝveti kiel en tropika lando.

Poste, ni sentis pli kaj pli malfacila pro la turnoj. Unu el ni vomis kaj ni ĉiuj sentis simile, sed nur ni ne povis purigi nin tiel...Mi memoris kiel niaj eksterlandanoj de Internaicia Himalaja Renkontiĝo veturis laŭ tiu vojo.

Ni iris por manĝi al la fama Daman Resort sed oni diris ke ili ne povis kiuri por ni kaj ni feliĉe manĝis apude, en loka manĝejo.

Daŭis nia babilado - pri evoluo, internacia donaco, patrinaj lingvoj, moderniĝo, federalismo, monarĥismo ktp ktp. Ni ĵurnalistoj estas tiaj - duone inteligentaj. Ĉar ni havas kontakton kaj diskutadon kun multaj homoj, ni sentas ke ni scias ĉion kaj ni analizas la situacion laŭ la informon ni havas. Ni kritikis ĉiujn, ĉefe la reĝon kaj la politikistojn. Ni ĉiuj estis kontraŭ la Madeshanoj - la homoj kiuj volas krei novan federacion de sudaj ebenaĵoj, ignorante kulutran kaj lingvan diversecon de la regiono.

Multe pluvis kiam ni atingis al Hetauda. Ni rekte iris al Shramik Alta Lernejo kie oni konstruis domon kontraŭ tertremo  per la monhelpo de UNDP kaj kun aliaj fondusoj. Oni diris ke post la konstruado, multaj homoj en la kreskanta urbo volis konstrui siajn domojn laŭ la teĥniko. Tertermo estas tia en Nepalo - en 1934, okazis tertremo kaj prenis vivon de 17,000 homoj.

Ni rekte iris al Bharatpur, la fama urbo de Chitwan. Estis ege ege varma. Nia loĝado estis aranĝita en Hotelo Royal Century, fama kaj luksa en la urbo. Mi verkis raporton sur mia komputilo sed ne povis sendi ĝin - la reto estits tiel malrapida. Do, nokte ni iris ekstere kaj promenis en mallumaj stratoj. Dormi en la varmega ĉambro ja estis puno.

10an de julio, 2008
Matene mi kaj Krishna iris al Kalika FM. Mi volis renkonti mian amikinon Chandani tie. Mi hazarde telefonis al ŝi kaj ŝi diris ke ŝi ĵus vekiĝis kaj nur malfrue iros al la oficejo. Ni iris al la redio stacio, kiun ni trovis tre bone aranĝita. Ni renkontis al Tirtha kaj li klarigis al ni kiel ĝi funkcias.

Post matenmaĝo, ni veturis al Kerunga. Antaŭ 30 jaroj, la registaro konstruis kanalon por irigi la farmon tie, sed poste, la registaro forgesis kaj la lokanoj plenigis ĝin per tero por vendi la kampon. Poste okazis konflikto inter la grupo da homoj kiuj volas kanalon kaj kiuj volas plenigi ĝin. Per la helpo de UNDP, oni refuŝis ĝin kaj nun la kanalo savas homojn el inundo dum pluva sezono.

De tie, ni rekte veturis al Divyanagar, kiu kuŝas apud la rivero Narayani. Estis bela vilaĝo kun etnoj Tharu. Plaĉis al mi la reta strukturo kiun ili uzas por kapti fiŝetojn. Estis domanĝe ke la kampoj de la lokaj homoj estas eltranĉitaj de la rivero dum la pluvsezono kaj ili ne povas rikolti kiun ili plantas. La UNDP helpis ilin konstrui ŝtonan barakaĵon kiu malpermesas akvon flui al la direkto de la kampo. Ni ankaŭ vidis ke elektra barilo kiu malhelpas animalojn de Chitwan Nacia Parko iri al ilia kampo.

Ni estis tre laca reveninte je 3a posttagmeze, kaj ankaŭ estis malsataj. Post manĝado, mi estis vizitonta al Kalika FM sed multe pluvis kaj poste oni diris ke la ĉefvojo estis blokita de homoj kiuj vokis strikon. La etnanoj de Tharu kontraŭis demandon de Madheŝanoj. Do, ni devis atendi ĉirkaŭ du horoj en iu ne konata loko survoje. Nur tiam mi memorais ke mi perdis mian amatan horloĝon, kiun mi ricevis kiel donaco en Japanio.

Jam estis nokto kiam ni antingis al Butwal, al urbo proksima al la borodo al Bharato. Dank' al la komerco, ĝi pli kaj pli grandiĝis. Sed tamen estis malpura. Ni malrapide perdis enegion promeni en stratoj pro laceco, nur venis kelkaj. La ventumilo ankaŭ ne helpis nin en varma nokto; ĝi nur sendis al ni varmajn ventojn. Poste ni aranĝis alkutimiĝilon kiu donis freŝan aeron.

11an de julio, 2008

Matene, ni iomete promenis al proksima ĝardeno trans la rivero. Estis bone aranĝita kaj verda. Proksime, la eks-Bharata soldado ricevis iliajn pension. Ĉu en via lando homoj laboras kiel mon-soldato de via najbara lando? Ĉu ne estas stranga? Mi aŭdis ke homoj planas protesti kontraŭ la fariĝonta registaro ĉar la Maoistoj malkuraĝigis homoj labori kiel mon-soldato en aliaj landoj.

Ni veturis al Galyan kaj tagmanĝis en loka manĝejo. Fakte, tio estis la plej bongusta manĝo dum nia tuta vojaĝo.

Ni iris al Jagatradevi vilaĝo kie lokanoj bonvenigis nin. Ni vidis kiel ili klopodis protekti la monton el danĝero de malsuprenigo de tero. Ili diris ke mankas akvon por trinki en tiu vilaĝo.

Ni renkontis al la registara oficisto ĉe Putalibazar kaj demandis kiel li povas helpi lokanoj kiuj trafas tiom multe da problemoj por vivteni.

Nokte ni atingis al Pokhara, la dormejo por ni estis Moonlight Resort, parto de la Internaicia Himalaja Renkontiĝo. Mi tuj decidis promeni ekstere sed ni denove trovis ke teo venos. Poste sekvis drinkado kaj babilado interesa - ni rakontis niajn spertojn kiel ĵurnalistoj kaj ankaŭ diskutis kiel homoj vivas en montaj vilaĝoj.

Poste ni manĝis kaj iris eksteren por promeni. Ni hazarde parolis pri Esperanto al kelke da amikoj. Inter ili, Prajwal konis min kaj demandis al mi ĉu mi iam gastigis al iu Ruso. Do, li estis la persono kiu intervjuis al Chikachov, la rusa mondvojaĝanto. Li montris intereson pri la lingvo kaj ĝia uzado.

Survoje ni vidis dancejon kie atendis multaj gejunuloj por eniri, kompreneble ili devis pagi multege da mono. Kaj tiris niajn okulojn la junulinoj, kiu tre mallonge vestis sin. Tio estas moderniĝo, vi devas aperi bele por allogi junulon kiu helpos vin iri en dancejo senpage...

12an de julio, 2008

De matenom, ni estis certa ke ni ne plu laboros. Vojaĝo kaj laboro jam farigis nin tiom laca. Ni iris al la templo sur la lago kaj ĝuis mallongan boatadon. Ni vidis ke ia planto kreskas sur la lago tiom rapide kaj vaste ke ĝi frapas niajn okulojn. Oni diris ke estas ĉirkaŭ 40 organizaĵoj kiuj estis fontidaj por purigi la lagon sed ili nur ne laboras laŭ ilia nomo (eble same kiel nia asocio).

Manĝinte ni denove iomete diskutis pri la projektoj kun Jwala, la UNDP oficitino.

Ni ekveturis je 10.15 al Katmando, finfine. kiel kutime, ni okupiĝis pri diskuto bunta kaj samptempe ni aŭuskultis muzikon.

Fino estis pli bone. Antaŭ la fino, ni renkontiĝis apud Balkhu kaj mendis teon. Ni memoris ĉion pri la tuta vojaĝo kaj ridegadis longe. Nia volaĝo tiel estos neforgesinda.

Nur poste mi bedaŭris ke mi ne povis ĉe esti en la kunveno de NEspA. Laŭ mia plano, ni diskutos ĉu NEspA edldonos vortaron aŭ ne.




________________________________________________
Message sent using UebiMiau 2.7.9